Şehir Ve Sen Şiiri - Ömer Gölge

Yanık bir hasret türküsüdür gözlerinde,
Yaşamadan yitirdiğim baharlar.
Bir nefes duman, bir yudum demli çay,
Ve beraber yaşanan yalnızlıklar.
Muzipçe kıvrılışı sonra dudaklarının,
İçindeki yaramaz çocuktan yadigar,
Üstelik yalnız sana yakışan şımarıklıklar.

Ben Elmadağa bakarım bu saatlerde,
Kıvrım kıvrım uzayan yollarına,
Işıldar öğle güneşinde saçların gibi,
Mısralar düşürürüm yokluğuna.

Islanır Elmadağın yolları,
Karanfiller dökülür avuçlarına.
Hüznün dokunduğunda bulutlara,
Yağmur iner Ankara'nın yamaçlarına.