Şehir ve Hüzün.............

En soğuk gecelerden birini yaşıyor Ankara
Avuçlarına düşmeyen cemrelerin
Matemini tutuyor sessizce,
Kısılmış sokak lambalarının altında
Talan olmuş düşlerin
Gözyaşlarını siliyor
En sessiz gecelerden birini yaşıyor Ankara,
Kimse bilmiyor.

Şehrin sokaklarında
Yalnız utançlar yürüyor kol kola
Ayazlar savuruyor duman rengi susmaları
Yarı açık kelimeler
Mahremini açıyor ıssız kaldırımlara
Zamansız yolculukta
Ne çok sevişmek istiyor kim bilir
Bakir dolunayla…

Elim varmıyor dudaklarıma saplanan hüzünleri
Söküp atmaya
Onun yerine buruk gülüşlerimi
Göğün intiharına bırakıyorum
Keşke saplasam diyorum gecenin tam ortasına ve
Kanatsam susmalarımı kusursuzca
İşaretlediğim her acıya
Mor denizler açsam
Keşke ağlayabilsem ağıtlarla.

Düşler görüyorum çatısız evlerin altında
Meğer ben hala çocukmuşum…
Her kışı bahar sanıyormuşum
Her masalın prensesi oluyormuşum
Şizofren şiirler yazıyormuşum yüksek sesle
Şafak vakitlerini beklemeden
Uyandırıyormuşum düşlerimi
Meğer ben hala
Bir umuda sere serpe kucak açıyormuşum.

Biliyorum
En soğuk gecelerden birini yaşıyor Ankara
Ama şimdi geceyi damıtma zamanı
Güneş doğmadan
İsyanları bastırma zamanı
Bu en soğuk gecede
Gökyüzüne uzanıp döllenmemiş yıldızları toplama zamanı
Sabaha ertelenmeyecek nefesleri
Harlı ateşte yakma zamanı….

Şimdi, iki düş arasında
En soğuk geceyi yaşasa da Ankara
Tırnakları sökülse de karanlıkların
Üşümüş bir ağacın altında
Sevdanın sıcaklığına sarılarak
Toprağa sırları dökme zamanı
Avuçlara düşmeyen cemrelere
Deli kuşun kanadını sorma zamanı.