Şehir Ve Efsaneler Şiiri - Ayşe Uçar

şehirle beraberim hey!... hey! hey!
küflenmiş ezgiler kulağımda çın çın çınlıyor
tüm hüsranların özümsediğim her duygunun
ayak izleri yolumda

yürüyorum hey!... hey!hey!
ıslak bir zeminde
kuşkucu bir zihnin kapıları çarptığında
gözleri açılır kalbin bağlandığı kanaldan kopar
düşer bir boşluğa arayış içinde dolanır durur
ruhun dipsiz ormanlarında

şehrin içindeyim hey!... hey!hey!
en kuytu soğuğunda diz çökmüş gecenin içinde
sarsılmaz dediğim evlerin yıkıntısında ölü bir taş gibi
yel vursa sel götürse rüzgâr üfürse
ne eksilir ne çoğalırım

umarsız
ve duygusuz
öylece sallantıda hey!... hey!hey!
türbülansa uğramış bir uçak gibi başı dönmüş bir halde
soylu bir yalnızlığın anaç karnında uysal ve tembel
içime gömüle gömüle
tükenmişliğin ağzında
bir mum gibi
yana yana
söne söne

şehrin ayak ucundayım hey!... hey!hey!
olgunlaşmamış bir ham meyvenin ekşiliğinde
hayata sırtı dönük vakitlerin çoğulluğunda
ölüm alışkanlığını peşim sıra sürüye sürüye
alnıma kaderi çize çize
kayar düşerim

toprağa hey!... hey!hey!

yaşam efsanesi mi ?
efsane dediğin ne inanma
o koca bir yalan

...................

1605202508:07