Şehir ve Çocuklar Şiiri - Seher Güneş

Şehir ve Çocuklar

Ayaz bir gecede yürüyordu
Çaresizce süzülüyordu dar sokaktan
Yıldızlar koruyordu sanki onu karanlıktan
Üşüyordu
Saracak ne bir eldiveni ne de vardı sıcak bir anne eli
Üşüyordu
Soğuktan değil belki
Kimsesizlikten
Yalın ayak yürüyordu
Damı tüten evlere bakarak
Ne arıyordu bu dünyaya nasıl gelmişti
Kim salıvermişti savunmasız
Bu şehre kaç çocuk geliyordu
Sorgusuz sualsiz
Yalın ayak çocuklar
Yürümeyi kimden öğreniyorlardı
Tutunmayı
Koşmayı anne diyerek
Bu şehirde
Yalın ayak çocuklar
Sessizce ağlıyorlardı
Sesleri göğe karışıyordu
Kimse duymuyordu
Şehir de sağırlaşmış olmalı
Nice çocuğun çığlığını duymuyor…
…………………….
Sabahın erken saatleri
Fırından sıcak ekmek kokusu geliyor
İlk duyan yalın ayak çocuk
Koparamıyor ama ucundan
Ekmeğine yağ süremiyor annesi
Bağırmıyor nerde kaldın diye
Bilmiyor onun da var mı bir annesi
Bir kardeşi
Nerde dünyaya geldiğini bilmiyor yalın ayak çocuk
Kim salıverdi onu dünyaya
Kim sordu ona
Gelmek istiyor muydu sanki
Ağlamaya başladı yalın ayak çocuk
Annemi istiyorum annemi istiyorum diye
Şehir de sağırlaşmış olmalı
Nice çocuğun çığlığını duymuyor….