Şehir Ve Ben Şiiri - Barış Karagöz

ŞEHİR VE BEN
Yitik şehirlerin yalnızlığıyla doluyum
Caddeler ıssız
Lambalar sönmüş
Terkedilmiş
Viran edilmiş şehirlerin yıkıklığıyla bitabım
Usul usul caddelere sızıyor sis
Zaman pusu kuruyor
Tek başınalığın ezikliğiyle direnişteyim
Yitik şehirlerin unutulmuşluk savaşını duyuyorum içimde
Güneş bir yabancı gibi bana, şehre
Bir yabancı ne kadar ısıtabilir ki başka bir yabancıyı
Rüzgâr adeta bir düşman
İndiriyor sillesini diri yanlarıma
Yalnızız
Kâşifler bekliyoruz ikimizde
Bağrımızda yılların veballeri var
Paylaşacak büyük bir mazimiz var
Her gün umutla bakıyoruz ufuklara
Şehir İstanbul gibi Fatihini arıyor
Ben ise hayalini kurduğum insanı
Yine gün bitiyor
Ve yine tekiz
Umutlu yanlarımız dallar gibi kırılıyor
Sahipsiziz, yoldaşsızız,
Şehir ve ben yıkılmak üzereyiz
Ne kadar dayanırız belirsiz
Çöküyor ansızın içimize karartı
Şehir ve ben iki dostuz
Yetmiyor bize bu
Ben düşlediğime muhtaç
Şehir Fatihine
Beklemekle geçiyor zaman
Hani biri el pençe dokundurur bakışlarımıza diye bekliyoruz
Bakışlarımız karşılıksız kalıyor
Gözlerimiz boş dönüyor arayışlardan
Yağmurun bulutla olan sevdasına,
Bulutun toprakla olan dostluğuna imreniyoruz
Toprağın imdadı için
Bulut sevdasını salıyor yeryüzüne
Ne aşk ne dostluk bu
Hayretle izliyoruz aşkın dostluğunu
Ve hayallere kapılıyoruz şehir, ben
Hayal dünyamız o kadar masum ki
Hayallerde kalıyor mutluluğumuz
Yine gün başlıyor
Yine gözlerimiz arayışta
Ama nafile
Çünkü künyemize yazılmış senaryoda
Ne şehir Fatihine kavuşabiliyor
Ne de ben düşlediğime

Yalnızlık böyle bir şey
Arar gözlerin düşlediğini
Sinene vurur onun boşluğu
Ellerinde yeşerir umut çiçeği
Mazin ve hayallerin deşer içerini
İçin için uğruna ağlasa da tüm benliğin
Ne çare künyendeki yönetir egemenliğini

BARIS KARAGOZ
16 Kasım 2007 salı