Şehir ve Ben Şiiri - Abdulkadir Kahraman

ŞEHİR VE BEN

Bunaldığım günlerden biriydi
Başlamıştı hava kararmaya
En tenha yeriydi
Sahilin
Başladım yazmaya
Anlatmaya derdimi...

Denizin derdini dinledim
İnledim
İkimiz için
Ne kadar derindi
Kulak verdim bekledim
Sesi bile serindi
Sessizliği dinledim
Duydum kimsesizliği
Bir kuş geçiyordu
Rızkını almış dönüyormuş gibi
Geldiği vatana geri...
Bu şehrin her yanı
Gurbet koksa da
Yine de benim vatanım
Seviyorum onu
Sevdalıyım
Kararıyor hava
Yazmakta zorlanıyorum
Gece türküsünü söylemeye başladı
Bak deniz de mırıldanıyor...

Ve bulutlar...
Hayaller taşıyan,umutlar taşıyan
Hayallerle umutlarla beraber
Yaşayan
Bulutlar...
Umutlar...
Bulutlarla gelen
Bulutlarla giden
Benim yüreğimi
inciten
Bulutlar...

Bu deniz, bu hava, bu musiki
Beni hasta ediyor
Şiir yaz diyorlar bana
Şiir yaz
Sesimizi dinle
Bizim şiirimizi yaz...

Deniz efelenmeye başladı
Geceden aldığı cesaretle
Bak sesini de yükseltti
Bana kafa tutuyor
Işıklar yanmaya başladı arkamda
Gece beni yutuyor
Işıkların denize aksi düşüyor
Ben titremeye başladım
Deniz de üşüyor...

Ey gecem,ey musikim,ey denizim
Bilirsiniz
Ben en sadık hemşehrinizim...

1998