Şehir Uyurken Ben Ayaktayım

Gecenin koynunda bir şehir uyurken,
ben ayaktayım,
birkaç sokak lambasının titrek ışığında,
adımlarım yankılanıyor tenhalıkta.

Binalar,
uykusuz yüzlerini gösterirken bana,
her pencere bir sır saklıyor,
her kapı bir öykü gizliyor.

Yalnızlık bu şehirde,
bir misafir değil, ev sahibi gibi,
her köşeye kök salmış,
ve kalbimi bile esir almış.

Dışarıda rüzgârın sessizliği,
içimde fırtınalar koparır;
suskun bir isyan bu,
sözcüklere sığmayan bir çığlık.

Gözlerim,
karanlığın içinde bir umut arar,
belki bir ışık, belki bir tebessüm,
belki de bir el uzanır, tutar beni.

Ama şehir,
kendi sessizliğinde kaybolurken,
ben yürürüm yollarda,
hayallerimle ve kırık dökük anılarımla.

Her adımda biraz daha yorgun,
ama vazgeçmem ben;
çünkü uyanmak gerek,
uykuya yenik düşmemek gerek.

Belki yarın,
bu şehirde başka bir şarkı çalar,
başka bir ses duyulur,
ve ben,
bir kez daha ayağa kalkarım.