Şehir Sanayileşirken Şiiri - Oğuz Altun

Sanayileşen bir şehrin sancısını duyumsadım çocukluğumun gençliğimin geçtiği şehirde. Duman soludum, zehir. Bir kedi gördüm ordan oraya koşmayan, bezgin: bir çöp bidonunda kirli siyah burnuyla bekleyen. Ve insanlar otobüslerde, kamyonetlerde konserve içinde istiflenmiş balıklar gibi üst üste. Mutlu mu mutsuz mu belli değil, kaygılı mı kaygısız mı belli değil. Ve insanlar camlarda, yüzleri ifadeden yoksun. Binalar yan yana yamuk yumuk dipdibe ve o dağın heybeti gökyüzünün ihtişamı kapanmakta her geçen gün ve saatte. Üç şeritli asfaltlar, metrelerce borular bu şehrin siluetini makyajlayamaz. Ulu mavi dağlarında atların koşturduğu, ortasından Gediz’in nazlı bir gelin gibi geçtiği bu şehir artık o mazideki şehir değildir. Şehir öksürür, şehir ölür.