Şehir, Karadul... Şiiri - Ahmet Levent Ay

Bugün de yürüyorum, yollar bana aşina.
Yollar adım adım, halim nasıl biliyor.
“Ne olurum? ” derdi yok, çıkamazsam yarına...
Fakat asfalta inat, benim aklım biliyor.

Caddenin iki yanı, sıra sıra hayat var...
Hayata doydum artık, bana ölümden bahset!
Hep yalancı ışıklar, yalandan mutluluklar...
Neonlardan bıkmışım, bana şafaktan söz et.

Şehir, ey karadul! Öldürdün sevenleri...
Öldürdün ve bakmadın, bir kez olsun ardına...
Birer birer kuruttun zamandan nehirleri,
Bin yıllar bile yetmez, geliverse yardıma...

Ufkumun önü beton, düşler bile sentetik...
Neyin kalmış, kirlenmemiş, yas tutsun masumiyet!
Sen maddeye umutsun, ruhlara kara delik...
Pek de meraklındık sahi... Bu muymuş medeniyet?