Şehir-Gece ve Ben Şiiri - Ali Binboğa

Söner şehrin ışıkları bir bir,
içinde ağlayanmı var gülenmi,
kimbilir.
Bir karanlık büyür gözlerimde sebepsiz,
ben şaşkın gezerim ben kimsesiz.
Ayın şavkı vurur kaldırımlara.
Morarmış uykusuzlıktan göz kapaklarım.
Şu çarnaçar çaresizliğim ahh,
bir elma kurdu oldu içimi kemirir.

Karanlığını severim
bu garip şehrin.
Gündüz gözüyle kimseler görmez beni,
gece gezerim ben.
Birkaç polistir gördüğüm,
köşeleri tutmuş fahişeler,
ve şehrin kopuk köpekleri...
Yergök kabul etmez beni bilirim,
şu köhnemiş sokağın
bağrına bastığı gibi,
hiç biryer bilmez
sevmez beni...

Yani hayat;
sırtıma vurulmuş bir şelek.
Vah şu gençliğime vah,
yazık;
mum ışığı gibi karşımda,
söndü ha sönecek.
Bu şehir ve bu habis karanlık,
beni birgün öldürecek...