Şehir eski, ben eski Şiiri - Üzeyir Aydın

Şehir eski ben eski, sabahla gelen nefes
Yüreğimden gelen, güne merhaba diyen ses
Dertler başka, derman başka, fırsat yok aşka
Benim ki başka, onun ki başka, şehir eski ben eski
Bir yanan var, yanan bensem, yakan kim
Ateşi sensen, közü bensem, üfleyen kim
Benim kalbim başka, onun derdi başka
Sevdim onu, oda beni; aşksa aşk değil
Nefesimde nefes, yüreğimde başka ses
Uyandım, uyandırdım, o nefes başka nefes
Ağlayan bir ses, sen başka ben başka
Bakan gözler, yürek yakan sözler
Tutulan el, sarılan bel; Ben mi? El; O mu? El
O memnun, ben memnun sorun ne?
Ona sorsan o bilmez, ben hiç bilmez
Bizim ki o yalan bu yalan hep oyalan
Şehir eski ben eski o başka ben başka
İkisi de hasret aşka; aşklar başka; başka
İki hasret bir kasvet sabahla uyanır
Her yer karanlık bir filim oynar biter
Yeni film başlar mı? Sözde başlamaz
İnandın mı? O yalan bu yalan hep oyalan
Sözde bir çay içimi, o an ne olur ne olmaz
Belki bir filim başlar, yaşarsın günü
Düşünürsün akla gelmeyeni, kasvetli dünü
Kulağımda sesi kalbimin dili, sevmiştim seni
Sen istemesen de isterim seni; Dinle beni
Diyen kadın sesi, dinlemekten yordu seni
Deme sakın yorulmadım, ben durulmadım
Yolun yarısı, sen kimin karısı, baş ağrısı
Sana eş, kalbine aşk, yoluna yoldaş
Bana eş, kalbime aşk, yoluma yoldaş
Sen istesen de beni, ben istesem de seni
Şehir eski ben eski, sen başka, ben başka
Sen yoluna, ben yoluma yürü salına, salına

Cebirin Defteri; 14,Eylül, 2012; Eskişehir