Şehir, Ben ve Sensizlik Şiiri - Muharrem ...

Soğuktu,
Ve kar yağıyordu,
Şehrin caddelerine.
Sokak lambaları belli belirsizdi.
Ayak izlerim belliydi yalnızca.
Saçlarımdan kar yağıyor,
Yanaklarımda yağmur olup,
Düşüyordu şehrin sokaklarına.
Hüzün atmosferiydi şehrin;
Ve gözyaşı ikliminde dolaşıyordum, yalnızlığımla.
Sokaktaki yalnız adam bendim
Kim bu diye sordukları.
Ben vardım sokakta sadece,
Ben üşüyen adamdım,
Söndürülen lambaydım,
Vakit geç oldu diye.
Saatler sonra tekrar tepelenen,
Ayak iziydim.
Ben sendim aslında,
Sen, sen bir ben olabilseydin meleğim,
Şehir böyle sessiz olmazdı,
Ben böyle yıkılmazdım,
Şehir tanıklık etmezdi eriyişime.
Şimdi git bu şehirden,
Yüreğini uzak tut yüreğimden,
Ellerimi mahrum bırak,
Ellerinin sıcaklığından ve nefesinden,
Sevinçlerimi, sevilmişliklerimi de götür,
Gözlerinin ışığıyla beraber.
Ben hiç sevilmedim ki zaten,
Yalnızca sevdim deryalarcasına.
Bak işte sokak lambaları bir bir sönüyor,
Şehir kar taneleri ile bembeyaz uyanıyor sabaha.
Biliyorum, birazdan sende gideceksin,
Bir anı olarak kalacak bu şehir sende,
Bense yolunu bekleyeceğim,
Belki gelirsin diye.
Fakat sen boş ver beni,
Ellerini uzatmadan,
Bir veda busesi vermeden git.
Sensizliğe dayanıyorum ve yaşıyorum zannet,
Ben birazdan güneşle birlikte eriyecek,
Bir kardan adamım artık;
Kardan adamlar üşümezler ki…