Üzüldüm mü bulunduğum şehri bulutlar kaplar biliyor
Beyazlık sarınca etrafı
Masumiyetin önünde
Çömelir ve buruşur hayat
Bu ürkek şehrin şu yalnızlık havasında
Düşler üşüdüğünde hayatın kara yıkıntıları
Çıkmıyorkarşıma,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim