Şehir Şiiri - Aydan Örtülü

güzelliğince sarışın,
fırtınalı denizlerinde
azgın dalgalara yenik
ürkek bir balık oldum.
..ve çoğalttım okyanusları içimde.
çiçeklerini kana boyadığım dalında,
yaralı bir keklik oldum;
gökkuşağı büyüttüm içimde.
susuzluğuma yağmur,
gülüşüme deniz yıldızı düşürdüm
yüzdüğün suların platosundan.
dağları mesken tutan karlar,
sebepsizce ağlayan çocuklar,
ve karanlığı yırtan
yıldızlar kadar beyazdın.
aktın.
çağıl çağıl.
çocuk gülüşlerine,
ve dudak payı kalmamacasına
kulaklarıma doldurduğum sesine,
..o çocuk sesine tutuldum.
alışkındı bileklerim tutulmalara,
bedenim tutuklanmalara,
..ve zındanlara.
ama,bu başka bir şeydi.
kan ter içinde çağlayan
yalnızlık vardı dudaklarında,
sahiciydi,
ve benim gerçeğimdi,
..öptüm.
yok; hayır,
bu kenti terkedemem,
terketmeyeceğim.
ve,bu şehirden gitmeyeceğim.

yanardağların,lavların,
fırtınaların,boranların,
ve yokluğunla;
katlime bilenen kılıçların ortasında,
vaktin
zelzele kırığı acılarla kaynadığı,
uykuların hoyrat çığlıklarla yırtıldığı
o gecelerde
borç alarak gündüzlerden,
gelip saçlarına sığındım.
alevlerin,
ve kurtuluşsuz yangınların
izdüşümüydü gamzelerin
gülüşünce yüzünde biriken.
sahiciydi,
ve benim gerçeğimdi,
..öptüm.
ve bin yıllık hüküm giydim
gözlerinin ülkesine.
parmaklarının kafesine düştüm
avuçlarında,
ve serildim ayaklarına.
..çünkü sevdim.
memleket diye sevdim.
doğduğum,
yeniden hayat bulduğum yerdin.
büyüdüğüm,
seninle soluduğum,
ve sen olmayınca;
öldüğüm.
yurt bildim seni,
kent bildim.


yok; hayır,
bu kenti terkedemem,
terketmeyeceğim.
ve,bu şehirden gitmeyeceğim.

30.Haziran.2000.Cuma / İstanbul