Kademeli ve ipi jilete bağlanan bir şehrin cesedi yıkanıyor demektir.
Gezegen boşluğundaki minik elleri ne bir mahalle hatırlatabilir,
Ne de bir sokak köpeği anılarını geri getirebilir.
Kara kedilerin patilerinden soysuzlar girer şehrin varoşlarına,
Bizse dar sokakların belasına uğrayan
Ve dilimizde bütün kadınsı haliyle yaşayan tütünün bestesine yazılan son notaydık.
Biz hem şehrin ağıdıyla hem de müezzinin çığlıklarıyla uyanırdık.
Kaldırım kıyısındaki çocuklar peruklarla çizilen resimleri yakmalı artık.
Kayıt Tarihi : 14.7.2015 18:20:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Yunus Emre Zengin](https://www.antoloji.com/i/siir/2015/07/14/sehir-140.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!