hüzün akıyor çeşmelerinde şehrin
kurnalar küskün ve sitemli
bakraçlar gözyaşıyla doluyor
lokmalar küçüldüğünden beri
peşimde bir afakan
bir seri kovalamaca
bebek ağıtları duyulmaz oldu artık cumbalı sofalarda
Aşkı nasıl da çiçekce yaşamıştık biz kadınım
Kendi kendime konuşup duruyorum
Dağlara giden patikalarda katılaşan bahar çamurlarında yalnızım
Beni deli sanıyorlar
Sokulmalarımızı unutamıyorum kadınım
Hani gece yarılarında anlatılan
Devamını Oku
Kendi kendime konuşup duruyorum
Dağlara giden patikalarda katılaşan bahar çamurlarında yalnızım
Beni deli sanıyorlar
Sokulmalarımızı unutamıyorum kadınım
Hani gece yarılarında anlatılan
bir sehir, sehir degil bir enkaz yigini görünebiliyor insana... kalbin zümrüt tepelerinden... maalesef benim ikamet ilmühaberim de böyle bir enkaz muhtarligindan...tebrikler... mükemmel bir siir...
Bu bir ölü şehir gibi. Hayatın değişen yüzü ve zamandır bu. Tebrikler. Emin Baydil
Bende şiiri okurken o şehire gittim sanki yalnızlığına gömüldüm ve yaşadım ...
Anlatım harikulade...
Tebrikler...
Ya imge ya imge diyenlerden şair...güzelde demiş..
Bu şiir ile ilgili 4 tane yorum bulunmakta