Sehir Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Islak İstanbul sokaklarına geciken adımlarla giriyor gölgem,
Kaldırımlara birikmiş su birikintisinde oynak kırmızı entarili kadın
Köşedeki o kadim sarhoşun tükürüğüyle minarelere doğru yankılı savrulan
Son sözleri olsa gerek kırmızı ışıkta unutulmuş çamurlu bir aşkın

Sahipsiz martı bayat bir simidin gevrek ama tatsızlığında etten soğutulmuş
Paçaları çamur yüzü yamalı roman oğlan dilenerek çocukluğuna doğmuş
Saatler önce iffetsizliğin meslek edinildiği bir yerde uyanan müezzin
İstanbul’u inletiyor gözlerinde şehvet kırıntılarına inat kendinden emin

Kederli yüzler, ışıltılı evlerin geceden kalma yüzlerinden parçalanıp sökülmüşler
Karanlık güneşle yarılmış halde, gün boğaza bir leş gibi dökülürken
Kalabalık, ölü kokulara parfümle saldırmış, suretler belirsiz ne erkek ne kadın
Cennetten kovulan ne kadar beden varsa sanki şehre gömülmüşler