Bu şehrin insanları bu şehrin
Çarmıha gerilmiş ruhları
Kızgın güneşin efsuni topraklarında
Kokuşmuş terlerinin toprağa karıştığı yerde
Çile izlerini okuyorum şehrin karanlık sayfalarında
Bir mazi ve nasırlı eller kadar gerçek
Şehrin surlarında tarihin dokuduğu ahenk
Her biri bir tılsım ruhumun gölgesinde
Kenetlenmiş tarihe yaşlanmış bakışlarla
Her taşında bir soluk,bir hasret duyuyorum
Çizgilerde tarihin adını okuyorum
Bana anlatır kuşlar masum çocuklarını
Dicle’nin sularında akan baharlarını
Ben bu şehrin yoğrulan toprağının tozuyum
Her tanesi kadar sevdasının nazıyım.
Kayıt Tarihi : 3.4.2011 23:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Harika şiirinizi tebrik ediyorum........
.....Şehrimin Arsız Sokakları
Şehrimin;
Arsız sokaklarında geçti çocukluğum
Onunla fırtınalar yaşadı gencecik yüreğim
Devasa korkularım vardı hep ondan yana
Bir üfunet yaşamadı yüreğim
Her an bir yangın yeri
Her zaman adeta magma
Hep sıkılmış yumruklara doğru yürüdük bu sokaklarda
Korku nedir bilirdik
Çünkü cahil çocuklar değildik
Gölgeler düşman gölgeler cellattı hep ardından.
Merhamet susmuş
Zalimler fetva veriyordu yaşadığım o arsız sokakta
Zehir zemberekti duyduğun
Abı Kevser diye
Zehir sunuluyordu gökkuşağı renginde bardaklardan
Sana uzanan el
Gerçekten el oğlu elin eliydi
Ez kaza ölsen bu arsız sokaklarda
İşte bu diye seni gösterirdi
şahadete kalkmayan parmakları
cabası ise kefen ve tekvin işleriydi zemheri soğuğunda
Bütün öyküsü bu idi çocukluğumu gömdüğüm bu arsız sokakların.
Atila Yalçınkaya
TÜM YORUMLAR (1)