Şehidim Şiiri - Abdullah Takım

Küçük bir çocuk iken, şimdi delikanlıdır.
Bir başka akar kanı,çok da heyecanlıdır.
Sırası geldi artık,vatanı koruyacak,
Yurduna yan bakana,kalkan,siper olacak.
Ayrıldı,eşden,dosttan,vatan ona emanet.
Ne kadar gücü varsa gösterecekti elbet,
Sayılı gün diyerek karalar defterini,
Birer birer anardı,önceki günlerini.
Altı aylık yavrudan ayrılmak zor gelmişti,
Bir ulvi görev ki bu,başı arşa değmişti.
Bir de geride kalan boynu bükük sevgili,
Adını anar iken,titrerdi iki eli.
O şimdi çelik zırhla bekler hudut taşını,
Ağlamak istese de,akıtmaz göz yaşını.
En kutsal ölüm derdi, şehitlik mertebesi,
Bir kükresin de görün,dağı titretir sesi.
Ölmek de var dönmek de demişti,ayrılırken,
Ecele gelinmez karşı,gel diye çağrılırken.
Gördüğü bir rüyada binmişti beyaz ata,
Annesi diyordu ki, ereceksin murada.
İki anlamı vardı, demesi zor olsa da,
Eve dönemez ise, yürüyecekti Hakk’a.
Bir ağustos akşamı, karanlık çöktüğünde,
Saplandı deli kurşun, sağ göksünün üstüne.
Devrildi,çınar gibi, kan doldu iki eli,
İçmişti kana kana şahadet şerbetini.
Ölüm bu muydu yoksa,çare olmuştu derde,
Tatmamıştı bu tadı,dünyada hiçbir yerde.
Çağırdı gelsin diye,hem anne,hem peygamber,
Annem beni affeder,beklemesin yüce er.
Bu davet büyük yerden, icabet etmek gerek,
Koşa koşa giderim,ismini zikrederek.
Ben sana gelemedim sen gel benim yanıma,
Seni de götürürüm,peygamber diyarına.
Bana sakın üzülme,duyuyorsan sesimi,
Senden de daha fazla gösterir şefkatini.
Burada çok önemli,zor verdiysen birine,
Sen yeter ki bana, sütünü helal eyle.