Asker olunca cephede evlâdı,ev zili
Her çaldığında kalbi yerinden kımıldayan...
Zil çaldı... Birkaç er, komutan... Korkulan o an
Gelmişti. Varmıyor ama hiç kimsenin dili.
Bir tekgöz evde başlar en ulvîsi mâtemin
Mahzûn evin ölen o bahâdır tek oğludur!
Ardında her bıraktığı Mehmetçik'in, vakur
Erlerle sanki yaslı haber gelmemiş demin.
Kerpiçten evde nem değil eşyâyı eskiten
Artık kalanların yaşı, bitmez azâbıdır.
Solgun vücutların üşüten her bir uzvunu
Artık soğuk değil ölümün ızdırâbıdır.
Ey sen,kırılsa tırnağı dünyâyı kaldıran
Sonsuz refahla anlayamazsın bu duygudan!
Konduysa göz vatandaki bir en küçük taşa
Ölmek vazîfedir o zaman her vatandaşa!
Kayıt Tarihi : 5.2.2017 18:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!