Şehid Şiiri - İdris Çetin

Bir tomurcuktur, baharı bekleyen,
Çiçekleri güldür, arının peteğinde,
Tadı ise baldır, düşmeyen dilimizde;
Makamı ise yücedir, Rabbi katında…
Şehitler diridir, yaşayacak kıyamete dek,
Bu zulüm, işkence bir gün bitecek,
Senin kanın suluyor, tomurcuklanmış ağaçları,
Onlar da çiçek açmış yumak yumak,
Şehidimin parlayan gül bahçesinde...

Şehitliği anlamamış olan, ondan çekiniyor,
Onu tadınca, yüz binlerce ölmek istiyor.
Şehit; dini, vatanı ve milleti için veriyor canını,
Vatanının en ücrasında çekinmeden akıtıyor kanını.
Sizin yolunuz zirvedir; ulaşılacak en son,
Gel yiğidim, sen de bu zirveye kon…

Tepenin ucunda olana, ulaşılmaz görünür ora,
Allah- ü Ekber diye can boğazdan çıktı mı!
Aşılmaz engeller ezilir, altında bağıra bağıra,
Yüksekten görürüsün, iki yüzlü insanların dramını,
Senin yanındayım deyip de ardından kuyu kazanı.

Şehidim izindeyiz, ölümü tadacağız;
Ya öyle, ya da böyle,
Hadi tevhitle İslam’ın yüceliğini söyle,
Dilin diken olmasın, taşlı tarlalarda,
Hakkı söylemek olsun, zalimlerin dünyasında.
Şehidim; sen kurtuldun, biz ise susadık,
Birliğimiz kaybolmuş, birbirimizle boğuşmaktan,
Biz de çaresiz tekerlek olduk köhne hayatta,
Hayat bizi eritiyor, biz de eriyoruz kucakta.

Milyonlarca insanın içinde yine de yalnızım,
Müslüman’ım diyeni gördü mü kesiliyor hızım.
Kimi cihat diyor, ibadet eksik, takvada…
Kimi namaz; kimi sünnet, kimi Kur’an, kimi zikir…
Kimse düşünmüyor, bunların halkada bir olduğunu,
Biri kopunca diğerlerinin mahvolduğunu…

Hakiki Müslüman bu olmalı, Kur’an ve sünnet ışığında,
Şehitler birleştirmişlerdi, hayatlarıyla söylediklerini.
Biz ki baharı gözlüyoruz, kışın ortasında,
Hayalcilik dünyası, bizi de çekmiş hücresine,
Farelerle dost oluyoruz, hakikati unutunca,
Bizi, biz eziyoruz ve eziliyoruz acımasızca.
Artık tan yeri ağarmaya başladı aydınlıkta,
Güneşin doğmasına çok zaman kalmadı ufukta,
İnsanlar hakkı görmeye başladı her tarafta,
Bir sevgi nesli geliyor, hendeklerin arasında…

05. 03. 1992
Konya