Seher Duman - Nurdan Ünsal söyleşisi Şii ...

SEHER DUMAN:
İnsanın yarattığı en güzel çığlık olan şiire dair çıkarmış olduğun kitabından dolayı seni kutluyorum. Hayırlı olsun diyorum. Bunu bir kadın olarak gerçekleştirdiğin için ayrıca gurur duyuyorum. 14 yaşındaki kız çocuklarının başından eşarbı kaydığı için ağabeyi ve arkadaşları tarafından hunharca öldürüldüğü barbarlıklarla iç içe yaşadığımız dünyada, bir kadının şiir kitabı çıkarması önemli bir olaydır. Aslında ilk soru bu değildi ama spontane bir değişiklik yapalım ve sana bunu sorayım: Kadın ve şiir nasıl bir ikilidir?

NURDAN ÜNSAL:
Önce sana teşekkür ederim Sehercim, bana kendimi anlatmaya başlamak istediğim yerden soru sorduğun için. Şiirin kadına daha bir yaraştığını düşünmüşümdür hep. Yazın geçmişimize bakıldığında hep erkek şairlerin ön planda olduğunu ve genellikle kadına güzellemeler yazıldığını, fiziksel özelliklerinin ön plana çıkarıldığını, kadına dair aşk şiirlerinin yazıldığını, bir obje olarak kullanıldığını görürüz. Oysa kadının da duyguları, duygulanımları vardır. Bunun yanında kadının yüz yıllarca engellendiğini, bırakın şiir yazmayı okumaktan yazmaktan bile men edildiğini biliyoruz. Örneğin bundan 120 yıl önce yaşamış Amerikalı kadın şair Emily Dickinson bile yazdığı şiirleri pirinç çuvalının, mutfakta tencere tavanın, erzakların içine saklar gizli gizli yazarmış. Osmanlı sarayında Mihri Hatun erkek mahlasıyla ancak şiirlerini ortaya çıkarabilmiş.

Şiir bir çığlıksa bu çığlık kadın da çıkabilir bir erkekten de. Ancak beslendiğimiz olgular, olaylar farklılık gösterir. Ben o çok bilinen BENİ Mİ SEVİYORSUN şiirimi bireysel bir duyguyla yazmıştım fakat evrensel boyutta bir soruna parmak bastığından olmalı, kadın erkek herkes tarafından çok beğenilip tutulmuştur. Ben o şiirime ilkel metin diyorum çünkü Türkiye'li bir kadın da okuyup kendini bulabilir, Almanya'lı, Kenya'lı bir kadın da. Bu çağda da geçebiliyor olabilir öykü bundan yüz yıllar öncesinde de. Yani zamansız ve mekansız bir metin bu. Buradan şuna gelmek istiyorum biz kadınlar birbirimize baktığımızda burnumuzun direği sızlar; anlarız çocukluğumuzun, genç kızlığımızın, analığımızın nasıl acılarla geçtiğini. Bir saç telinden cehenneme uzayan bir yol çizildiği gibi, zülfünün uğruna ölünebilen bir kadın portresi de çizilebiliyor.