Anne uyandın mı
Beni aradı mı gözlerin anne
BAktın mı odama
Resimlerime
Bir eksiklik var mı ben yokken
Beni özledin mi anne
Neler unutulmadı ki hayatta
İnsanlıklar, dostluklar, arkadaşlıklar untuldu
Sen boşa dert etme
Ben de unuturum senin kahve gözünü
Masum yüzünü
Unuturum doğru sözünü
Bir garip baba
Bir inşaat işçisi
Yorgunluğu ve çilesi
Umutsuz gözlerinden belli
O baba ki
Çocuklarını mutlu etmek tek derdi
Ben bir çam ağacıyım
Rastgele dokunamazsınız dallarıma
İğne yapraklıdır
Batar ellerinize
…
Yaprak dökümü olmaz bende
Sensizlikte bir güne daha veda
Saat on ikiyi çoktan geçti
Sokaklar boş
Sokaklar sessiz
Ben sensiz
Sokaklar sessiz
Ey hayat!
Senden bir isteğim var
Çöz artık kolumdaki kelepçeleri
Kopar at kalbimdeki zinciri
Biliyorum yapmazsın yine
Ezmek varken mutlu etmezsin sen
Karşımızda bir savaş
Susuyoruz
Her şeye gözlerimizi kapatıyoruz
Körüz biz kör
At gözlükleriyle yaşıyoruz
Bir resim gördüm..
Hayat boş yere koşuşturmaktan ibaret değil
Ne bu telaş, ne bu bizi öldüren zehir
Hedeflerim vardı benim
Önüme hep bir engel koydular
Bir odaya hapsedip
Dört duvar arasında bıraktılar
Yaprakları dökülmüş bir ağaç gibiyim
Baharım ne zaman gelecek
Ne zaman çiçekler açacak hayatıma
Gün geçtikçe kuruyor gövdem
Dallarım...
Can damarım...
Saat gecenin üçü
Yine sabahlamak kaldı payıma
Ve yine gözyaşı ortak oldu yalnızlığıma
...
Ellerin olsaydı diyorum
Sıcacık ellerin olsaydı yanımda
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!