Şehadet Şiiri - Mehmet Sedat Kurt

Çekilin duvarlar…
Aslımı sormayın bana…
Bu diyarda “eski yazı bilir o” derler benim için…
Eskiye benzerim ben!
Eskiye hasret çimenlerim vardır…
Üzerinde kuşlar uçururum, uçurtmalar çevresinde…
Eskinden beri bir çok adım oldu…
Kimine göre şefkat!
Kimine göre düşmanım ben…
“Lütuf ” gelince kabullenmeyenler bilemedi beni…
Nerede umut sancağı diksem anlayamadılar…
Bilemediler sebebini…
Alıp cengâverlerimi nereye gönül fethine gittiysem davam anlaşılmadı…
Oysa lütfu bilmeyenlerdi onlar…
O haberi kabul etmeyenler…
Okumayanlar…
Amacı, davayı bilmeyenler dil uzattı bana…
Davayı bilenler ise dualarında yer verdiler…
Arkadaşlarımın kanı döküldü, en güzel yerlere gittiler…
Fakat bazı dostlar anlayamadı…
Ağlandı, sızlandı…
Bilemediler bizi…
Battaniye altında sıcak bir yuva içinde sade bir ölüm hayal etmediğimizi bilemediler…
Onlar bilemezler benim atamı…
Onlar yeryüzüne rahmet saçan ayakların toprak için bir hediye olacağını nereden bilecekler?
Kabul edenler bilir…
Okuyan bilir…
Nasibi olan anlar…
Lütuf ’ta yazar bize ait bazı müjdeler…
Ve bilenler bu müjdeye nail olmaya koştular…
Aşkla…
Fakat okumayan bilmez…
Kabullenmeyen bilmez…
Bizi anlamaz!
“Bizler nur sancağı altında toplanan nice şüheda ruhlarız!
Lütuf’ta yazılı şanımız…
Geçmişte de öldük!
Gelecekte de öleceğiz…”