Şefkat Tramvayı Şiiri - Ali Şefik Deniz

İkinci Anneme, Suat Öğretmenime…

Birden karşıma çıkıverdin,
Ben seni bekliyordum sanki.
Sen de benim için gelmiştin,
Ayrılmıştın eski okulundan,
Beni bulmuştun…

Seni tanıdığımda on iki yaşında bir çocuktum,
Rüyam on iki yıl sonra gerçeğe dönüştü birden.
Kardeşlerim taşırdı çantamı,
Çantamı sırtımda ben taşır oldum.
Yaram iyileşti, tırnaklarım pembeleşti…

Nice çocuklardan biriydim,
Karatahtada sadece tebeşir tutmuyordum
Biraz daha ağırdı yüküm.
Ben fark edene kadar seni,
Birden üçüncü oğlun oldum.
İki yeni kardeşim oldu
Nevzat ve Onat…

Alınyazımda vardı belki,
Yollara düşecektim.
Uzun, sonu olmayan bir yoldu bu…
Şefkat tramvayında sen vardın.

Yıllar sonra yine görüştük,
Çocukluk yıllarıma döndük,
Anımsadık o güzel günleri,
Duygulandık, ağladık, sevindik yeniden.

Yine Anneler Günü
Yine senin sesin,
Şefkatin yüreğimi ısıtıyor yeniden
Yeniden…