Şefkat Şiiri - Tamer Gülbek

Şefkatimiz pişmanlığa iyi geliyor

Hangimiz kötüydük
Son saygı damlası son muslukta
Parlamasın benden sonra bıçak diyerek

Mutlak ecza kadar yaklaştık zamana giderek
Ve kıpkırmızı yüzümüzü gördük yüzünde
Rahatsızlığı ezberliyordu

Ağırlığımızı duydu ve sessizleşti
Dostluk kabını kaldırdı içimize baktı
Canını kardeşinden ayırmadan oturdu

Alışkanlığını düzeltti
Kendi kendine yerleşti
Başına bilgi açılmıştı

Toprak kadar eskidi derin sıkıntı
Ve silkindi bahanelerinden

Şefkatimizle pişmanlığı kaşıyorduk

Bir bakıştan ibarettik şimdi.