Şefkat Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Kaynadığı yerde dursaydı nehirler,
Yaralanmasaydı bedenleri taştan taşa,
Ölü gözlerle baksalardı durağan,
Bir işaret olsalardı sabit noktalara
Düşmeselerdi şelalelerden,
Akmasaydı bardaklara,
Girmeseydi damarlara,
Yaşayan vücutlara dalmasalar,
Su gibi aziz olmazlardı.
Tunç bir heykel gibi kalsalar,
Buhara dönmeseydi sıcaktan,
Kaskatı buzlar olmasaydı takır takır,
Üşütmese, akmasaydı,
Balıklar kaçışmasaydı kurşun gibi,
Kurbağalar ötmeselerdi sevinçten,
Avurdunu şişirip atlamasaydı.
Sular kalkmasalardı tonlarla çiçekle
Yağmurlar düşmeseydi toprağa
Hangimiz kalkardı kıyama,
Hangi avuçları açacaktık Rahmana?

Gözler yine gözden parlak göz olsaydı,
Parlak şeffaflıkla yansıtsaydı ışıkları
Bir ferman bulamasalardı ziyaya,
Mum adamlar gibi baksalardı,
Hatta mum bebekler gibi kasılsa,
Akan sıcaklıklar olmasaydı damarda.

Nehirler kaynadığı çapta göller olsaydı,
Kuyular gibi alaycı baksalardı,
Sadece son bir poz yansıtıp kalan,
Ayna gibi bir göz olsaydı ölüce bakan,
Besmele olmasalardı her yurdumun başında,
Ve sular ferman bilmez olsaydı,
Hiç rahman sevmez olsaydı sular
Milyarlarca milyar esrar, olmasaydı damlalar
Akmasaydı nehirler, çaylar, yağmurlar, damla damla,
Açık bir mezar olurdu; dünya,
Olmasaydı şefkat, olmasaydı hayata.