Sefilim Şiiri - Abbas Paksoy

Sefile vurulmuş, garip marka’sı.
Yalnızdır, kalmamış ki, hiç arkası.
Ağzında mırıldanır, bir şarkı’sı.
Mazlum, mazlum, yaşıyor bu sefil’im.

Nereye varırsa, boynu büküktür.
Hayat’ın, bütün çile’si çöküktür.
Şapırdıyor ağzı, göz’ü akıktır.
Mayıl mayıl, bakıyor bu sefil’im.

Söz’ü yer almıyor, hiçbir toplumda.
Her gece kalıyor, ayrı bir han’da.
Çıkmıyor, beden’de ki düşman can da.
Avil, avil geziyor, bu sefil’im.

Dünya’dan bey haber, kendi iş’ine,
Her gece yatar, bir güzel düş’üne.
Toprak aşınmış, deşine deşine.
Kendi başına, uyur bu sefil’im.

Kafa’sı çalışır amma, çalışmaz.
Çakmağı çakar, bir türlü alışmaz.
Sahtekârla, yıldız’ları barışmaz.
Kıçın, kıçın kaçıyor, bu sefil’im.

Her türlü yol’un, alasını bilir.
Bulamayınca, ermiş sofu olur.
Bir avucuna, dünya küçük gelir.
Paksoy'u, hiçe sayar, bu sefil’im.