Sefil ve Sürgün Şiiri - Muammer Çalışkan

Gün zifiri bela,
Taa derinden gelir hıçkırıklar
Uçurumsırtı düşler böler aydınlığımı
Ahh! Bir uyandıran olsa
Düşmeden boşluğun cazibesine.
Alnıma bağdaş kurmuş bir hin,
Hep aynı sonla biter bu zılgıt,
Önce sesi kısılır,
Ardından mor tebessümlerimde ağıt...

Durun!
Hayaller görürüm,
Gölgelenir otuzdokuz derece ateşimde.
Ortada büyük debdebe.
Etrafı medcezir kızılı çöl.
Kimi,neyi arar bu Siyah?
Kararır anlam
Hep aynı istila yapışır parmaklarıma,
'Dur' desem 'Bitti' demez,
Tozar yollarımda hep aynı dram...

Gün,zifiri aydınlık
Bulanır genzim,
Takılır takvimler bir tarihte
Ondört Ocak Bindokuzyüz Sekseniki
Vakit zemheri...
İrem desem sürgün olur Yer.
Kasılır dermansızlık yanaklarımda,
Savurun beni
Harman zamanıdır şimdi.
Vurulurum boşluğun cezbine
Sevinsin karanlığın yedi ceddi
Bileklerimde
Bir siyah,
Bir mor,
Bir de...Mavi...

06 Ekim '07