Sefil Şiiri - Emrah Altıntaş

Mertlik bozuldu yürekler hain
İnsanlık dış kapıda dostlarsa zalim
Yılan ateşe gider oldu sonu vahim
Çiçekler çoktan soldu dalları sefil.

Tanıdıklar elalem olmuş komşumsa ziyan
Gülerler artık ona varsa ağlayan
Sevdalıya gidip koşup yorulmayan
Mecnunun önünde yolları sefil.

Bir kara zindan gibi çöker geceler
İsyan kolay oldu şüküre bitti heceler
Azad edilmişsede köle oldu köleler
Zincirleri kıran yürekler sefil.

Eskiden kardeş kardeşe hasretti ağlardı
Son lokmayı komşu komşuya yollardı
Cömertlikte çoktu herşey vefaydı
Dostu dosta getiren ayaklar sefil.

İnceden hikayeler gönülleri fethederdi
Oğula dilerdi baba oğulsa kendine emrederdi
Yar için yaren can feda ederdi
Sevilene verilen ömürler sefil.

Bende vefa arardım yitik düşlerde
Efendilik köyden gitti şimdi köşklerde
Zenginlik gönüldeydi şimdi ceplerde
Feryadı koparan dillerde sefil.

Eyy Beyzadem çivisi çıktı dünyanın
Gerçekle ilgisi yok gördüğün rüyanın
Düşünmekle geçsede ömrü hayatın
Aklını yorduğun mevzular sefil...