Sefil Şiiri - Ümit Göksel

Yokluğunda ben bile kendime tahammül edemiyorum,yokluğun bana nasıl tahammül etsin?
En ücra köşelerinde şimdi hayatın,yaşamak denilirse evet yaşıyorum...
Ama hayattan tüm bağlarım kopuk bir şekilde,hiçbir çaba göstermeden hiçbir şeye özenmeden...
Oradan orya savrulup duruyorum..
Tozlu raflara kaldırılmış bir eşya gibi kendimi değersiz hissediyorum...
Sensizliğin verdiği sarhoşlukla bir bütün olduk...
O senin gibi değil hiç yalnız bırakmıyor beni...
Bir an olsun ayrılmıyor yanımdan...
Hep senden bahsediyor bana,asla unutturmuyor seni...
İnanır mısın çoğu gece uyumama dahi izin vermiyor...
Sabahlara kadar varsa yoksa hep sen...
Keşke sende yanımızda olsaydın..
Sen dayanamaz ağlardın ama..
Doğrusunu söylemek gerekirse bende ağladım...
Ama ben ne yapabilirim ki?
Ellerini açıp gökyüzünden yağmuru bekleyen kıraç topraklar gibi,gözyaşlarımı akıtana kadar elinden ne geliyorsa yapıyor...
Sonrada yanaklarımdan süzülen yaşları siliyor,ona da kızamıyorum...
Senden bana kalan tek şey o...
Ve kızma ama,varlığından daha vefalı çıktı yokluğun...
Varlığın onca şeyden sonra çekip gitti,bir kez olsun dönüp arkasına bakmadan...
Öylece kalakaldım ser sefil...
Öyle anlarım oldu ki,anlatılmaz derecede rezil...
Açıkçası sözün bittiği yerdeyim,daha ötesi var mı be?
İnancımı bile yitirdim oldum bir kafir....

Ümit Göksel
09/06/2013