Şeffaf Şiiri - Müjgan Kızıleniş

hep hüzünlendirdi beni
eski fürk filmlerinde
limanlarda sallanan mendiller.
adam severdi,
kadın severdi,
ama olmaz,
olamazdı bir türlü vuslat
ya da öyle isterlerdi
ah şu bilir kişiler.
ve birgün kan kusulurdu mendile.
evet;
hep hüzünlendirirdi beni bu sahneler.

sonra
uzun uzun uyurdum kendi saltanatımda
düşlerdim seni uykumda
yalansız,riyasız,koşulsuz…
ama düşte bile olsa
biliyorsun!
ayrılık aşkın en acı sonu…

sevdiceğim:
gönlümün gülü
gönlümün tek eşi,
benim yollarım kayıp
sen bilinmez yerlerde;
ama adım gibi eminim
yanıbaşımızda olsak ikimizin
çekilmezi olmazdık birbirimizin.

şimdilerde,
hayat mendil sallıyor bana,
boğazım düğüm düğüm yaşayamadıklarıma.
neyi nereye koysam beğenmiyor yerini
neyi nereye oturtsam da düşüyor.
çözemiyorum…
hayat benle uğraşıyor desem değil
gülerim…
ben ona açamayacağı bir kilit gönderiyorum…

evet;
ona açamayacağı bir kilit gönderiyorum
başka ne kalır ki benden şu naylon dünyaya.
ama sana çok isterdim bağırıp çağırmayı
çok isterdim dönüp koynunda ağlamayı
ve çekip gittiğinde
tüm açılmaz kapıların anahtarlarını bırakırdın biliyorum,
ve belki de sadece bu yüzden
ben seni sessizlikte yaşamayı
nasıl da isterdim bilsen…