Seferi Şiiri - Ayşe Uçar

az gittim uz gittim
dere tepe düz gittim desem de yalan
karıncalarla birlikte yerimde sayıyorum
kurumuş dikenli otların karışımında yuvarlana yuvarlana
biraz anı biraz düş biraz da incinmişlikle
gözyaşı şişem ağır - katran karası ağrılarım
sızılarım ince nakış -dolu taşkın ceplerimle
iğne iplik yoldaşlığı gibi
yalnızlık ve küskünlükle
bir köşeye gizlenmiş
unutulmuş
günü tarihi
miadı dolmuş
takvimler
g i b i

tırmanıyorum yokuşları
soluk soluğa nefessiz çatlamış avazımla barışık
suskunluğum yalnızlığımla hem yoldaş hem kardeş
ellerim çürümüş balık saçlarım çayır çimen
üstüm parçalı bulutlu gök patladım patlayacağım
eteğimse delik deşik pıtrak izi
kan lekesi

yolumda
bilinmezlikler ordusu ve kayboluşlar
ağzı ateş kusan dudak yakan ejderha pınarları
yaban armudu dağ koruğu karınca sürüsü
orman mantarları

arada oturup
seyrederek zihnimdeki arsız mahlukatları
kan tutan dizlerimi ağrıyan sırtımı da omuzlayarak
tüm kırgınlıklarımı kaygılarımı korkularımı yenilgilerimi
ardımdan gelen yaban rüzgârlarına
teslim ederek

çılgınlaşıp coşup ağlayarak
dağıtın! diyorum dağıtın! atın savurun beni
hatta tozu dumana katın! dağa taşa çarpın! incinmem diyorum
ferahlayım hafifleyim kurtulayım üstümde marazlanan yüklerden
yavru bir serçe nazlı bir kelebek gibi
varayım sahra kumlarına
uçurum falezlerine

içi karanlık dipsiz obruklara kurumuş göllere
bataklıklara sızan ışığı dağıtan güneş gibi
geceye ve gündüze koşan
zaman gibi

duraksız aralıksız
hiçliğe ve yokluğa ufka karşı pupa yelken açarak akayım
k a r a n f i l ezikliğinde m a r t ı hıçkırığında

...........

30102024
08:58