Sefer Tası Hüzünleri Şiiri - Ayşe Uçar

evvelinde
insanlar hüzünlerini
rızıklarını küçük teneke kaplarda taşırlardı
annelerin ellerinden akan o şefkatin sıcaklığı
ılık çorbalara
karışırdı

yol boyu
elde sallanırken sefer tasları
her çalkantı da bir anı bir umut bir ayrılık
tozlu çakıllı yerlere
düşerdi

kim toplardı onları ?

her tabak açıldığında
sanki bir mevsim eksilirdi içlerinden
bir tarih düşerdi kirpiklerinden

her sefer tası
çıt diye kapandığında
süzgün bir melankoliyle kilitlenirdi içine

şimdilerde
kimsenin elinde yok onlardan
ama bizler hâlâ bir mücevher gibi taşırız içlerimizde
hâlâ her hatırladığımızda sıcacık bir el üçgen bir muska
ve paslanmış bir hatıra olarak
saklarız koynumuzda

her sefer tasının
ince kenarında mühürlenip kalmış geçmişin ketum dudak izleri
antik güller gibi koku yayarken etrafa
geleceğe de değerli bir not
bırakır

rüzgârların önünde
parlak bir ışık huzmesi gibi ölümsüzlüğe
akar gider

......
....................

209202504:27