Sefâretname Şiiri - Utku Temizkan

Bilmiyorum nasıl anlatacağım,
Anlatmak uğruna mı yapacağım,
Anlamak için mi yazacağım?
Bilmiyorum bu sefer… Galiba…

Kelimelerin boğazımda düğümlenişi,
Ruhumun aklımla mücadelesi,
Koparılan dalların bedeli,
Evet benim… Evet ben…
Tüm anlamsızlığın sebebi.
Kendini arzuların uğrunda hapseden,
Düşlerinde dahi düşmeyi düşleyen,
Fikriyle karamsarlığa mahkum,
Sözünde zeki, özünde deli.
Evet benim,evet ben.

Aslında, dilsiz bir laf cambazıyım;
Karamsarlığı çalan kelimelerin sazıyım.
İdeallerin altında kalan sızıyım,
Güzelle yetinmeyi bilmeyen,
Mükemmelin her daim azıyım.
Dünü aklından silmeyen,
Geçmişte aranan bir kazıyım.

Hedeflerim rotamdan çok uzakta,
Biliyorum…
Bu sapmanın nedenini arıyorum,
Bulamıyorum…

Huzurun vaadini gelecekten alıyorum,
Şu hayatta bir kendime inanıyor,
Bir de en fazla kendime güvenmiyorum.
İçimdeki muharebeleri dindiremiyorum.
Kalbimle hareket edip aklımla seviyorum,
Çelişkilerime yetecek kadar tezat bilmiyorum.

İnsanın kendini bilmesi ne güzel şey dimi?
Peki… Peki bu güzellik ya lanetse,
Ya her iyiliğin çoğu, fikre dolan bir zehirse.
Yakalayamıyorum yelkovanı,
Ben mi yavaşım, o mu hızlı?
Akrep ne ara bu kadar uzaklaştı?
Koştum, tuttum, durdurdum işte zamanı.
Aynamla bakıştım son kez bakarmış gibi,
Gözlerimden gözlerime bir anlam değdi.
Şu akıl denilen illet tüm düzlemleri eğdi.
…
Kelimeler şapkadaki tavşan misali,
Harflerden mânâ çıkarmanın sonu geldi.
…
Sonu meçhul yollarda gidiyorum,
Hayallerimde kabuslarımı seyrediyorum.
İşte sözden öze gelen yorum,
Geçmişte yaşarken geleceği resmediyorum.