Şefaat Eyle Şiiri - Sezayi Tuğla

Sava Gölü kurudu, Kisra Sarayı çöktü,
Putlar yere serildi, şeytan gözyaşı döktü,
Kâinat efendisi, o “nur tanesi” doğdu,
İnsanı felaketten kurtaran yol gözüktü.

Busra denilen yerde Bahira bekliyordu,
Mühür’ün sahibini gelen kervana sordu,
Bulutun gölgesinden huzura getirdiler,
“Ömrüm olsa da sana ümmet olsam” diyordu.

Hira mağarasına zaman zaman giderdi,
Risalet makamına “Oku” emriyle erdi,
Hatice, telaş ile bildirdi amcasına,
Varaka, Hatice’ye kutlu müjdeyi verdi.

İster sihirbaz densin, ister şair desinler,
Gelmeni bekliyordu hem insanlar, hem cinler,
Sonsuza dek sürecek hak ve batıl savaşı,
Bu âlem sana tabi, senin sözünü dinler.

Biz şeytana uyarak girdik azgın denize,
Dünya hoş gösterildi, yenildik nefsimize,
Günahımız dağ gibi, sevabımızsa çok az,
Ey Allahın Resulü, şefaat eyle bize.
***