Sedye Şiiri - Osman Kapan

Ben gözlerimi kapattım,yumdum,
Siz ne derseniz hepsini duydum,
Sanmayın ben o sedyede uyudum,
Yaşamaya kalmamıştı,artık umudum.

Acı çekiyorum,gözlerim kapalı,
Günahımı sevabımı hesaplıyorum,
O soğuk sedyeye başımı koyalı.
Tartıyorum tartıyorum,torbaları.

Hep ağır basıyor,günahımın tarafları,
İşte ben gidiyorum,unuttum kuralları,
Hesapsızca meğer işlemişim günahları,
İşde bu düşüncelerle arşınladık yolları.

Saatime göz attım,on dakika olmuş yola çıkalı,
Oysa satler oldu ben bu sedye ye yatalı,
Nihayet ambulans durdu.açıldı taktuk kapıları,
Doktor geldi.aldı benle ilgili bilgi ve bulguları.

Dedi,neyın var,açık dursun gözlerinin kapakları,
Sol yanım ağrıyor,doktor bey yoluyorum yaprakları,
Çalışmıyor tüm bedenimin hatları,
Kalbimi dinledi.karıştırdı benle ilgili kağıtları.

Yaptırdı tahlilleri,yazdı bana bazı ilaçları,
Dedi; bir şeyin kalmayacak içince bu hapları,
Düzelecektir bedeninin bütün hatları.
Beni de ancak rahatlattı doktorun bu hitapları.