Sednaya Şiiri - Afşin Dualı

Ölümü ürküttü şu duvarlar,
Ağlıyor Ya Rab, şu sıvalar,
Gözler gördüklerine dehşetle açıldı,
Nefesi zor yutkundum, sızlatıyor burnumun çatını..

Sabi sübyanlar gün yüzü görmemiş,
Elinde gülle giren şu cehenneme
Çocuklarla soluyor güneşi,
Ölü bedene zulüm eden akıl,
Utandık sinelerde bu vahşete..

Ölüme susayan insan mıydı ?
İnsan suretinde şeytan mı ?
Şeytan utanıyor bu akıldan..
Zelzeleyi gönder Ya Rab, bu zalimin çocuklarına..

Hikayeler garipti, aklını yitirenler peki..
Kimliğini unutanlar, anasından ayrı kalanlar,
Bir zulüm bitti derken doğudan bir feryat,
Batıdan bir feryat.. Kan ağlıyor ümmet Ya Rab !
Bir zelzele gönder..

Ateşler yağıyor küçük bedenlere,
Bir tarafta gözlerini dört duvarda açan bebe,
Uzak diyarlarda babasız doğan Türkmen,
Zulüm artık ağlıyor Ya Rab,
Gönder şu kıyameti..