Seddülbahir Şiiri - Burhan Çay Giftos Leo

Baba, ben geldim, sana geldim, yalnız değilsin.
Vuruşmak için omuz omuza,
Ölmek için birlikte,
Baba, uğraşına yoldaş olmaya geldim.

Ben Hüseyin oğlu Turan,
Çavuş Hüseyin oğlu er Turan…
Ses ver baba, düşman ölüm kusarken namlu namlu,
Ses ver baba, Çanakkale ve sen ve Milletim yalnız değilsiniz.

Babam Hüseyin Çavuş, ben Hüseyin Çavuş oğlu er Turan,
Beş yıl oldu sen gideli baba, daha on dördündeydim.
Önce balkanlar, sonra Çanakkale…
Şimdi ise Seddülbahir’desin biliyorum,
Ölmekle bitmeyen düşman, beş yılımızı çaldı ya bizden,
Düşmanla hesabım var benim baba.
Sen neden geldin diye sorma sakın bana,
Canımdan can alan gevurun hesabını dürmeye geldim buraya.
Bugün, sen burada yedi düvele meydan okurken baba,
Ben on dokuzuma yeni basmıştım.
Seferberlik ilan edilince Çanakkale için,
Hiç düşünmeden asker yazılmıştım.

Cephe yolunda, kumandanla konuştum baba.
Beni babamın emrine asker eyle diye arzda bulundum.
‘’Baban nerede?’’ diye sordu kumandan.
Bir an bile düşünmedim baba ‘’Seddülbahir’’ derken.
‘’Orası ölüm çukuru evlat, orası mahşer yeri’’ dedi kumandan.
‘’Olsun kumandanım, babamı göreceğin son yer cehennem de olsa giderim’’ dedim.
Eğer yakıtı kan ve et olan alevlerde yanmaksa kaderim,
İzin ver kumandan, babamla birlikte yanayım’’ dedim.
Baba, ben geldim, Seddülbahir’de yanında yiğitçe vuruşmaya geldim.
Ses ver baba, neredesin?
Hangi siperin koynuna sığındın?
Boğaz manzaralı ölüm çukurlarının hangisine düştün baba?
Düşman bölük bölük akarken vatan toprağına,
Sen kaç kişisin baba? Kaç arkadaşın sağ, düşmanla vuruşmaya?
Hem söyle bana,
Kurşunlar bile havada buluşup sarılırken, ben sana neden sarılamadım baba?
Hey! Hüseyin çavuş, ben geldim, oğlun er Turan geldi. Neredesin?

Boğaz da çirkin yüzlü düşman gemileri, burunlarından soluyor.
Boğazın sularına Seddülbahir siperlerinden oluk oluk kanlar akıyor.
Binler, on binler, yüzbinler kirli ayaklarını vatan toprağına atıyor.
Düşman pis kokuyor baba, hava pis kokuyor, toprak pis kokuyor.
Birazdan kirlenecek deniz, kirlenecek toprak, kirlenecek namus…
Hani Türk vatanının temizliği bizlerden sorulurdu ya babam,
Düşmanın kirlettiği toprağı, zehirlediği havayı, bulandırdığı suyunu,
Seninle, Mehmetlerle, omuz omuza verip kanla yıkamaya geldim baba.
Şeref sözümdür vatana, son düşman askeri de atılmadan tarihin çöp kovasına,
Yaşamak bana haram olsun baba, ölüm göğsüme nişan olsun.

Seddülbahir mevzilerinde şarapnel şarapnel savruluyor kol ve bacaklar,
Düşman namluları ateş kusuyor baba,
Canlar baba, Mehmetler şehadete koşuyor coşkuyla…
Say ki düğün yeri burası, say ki her gün bayram burada…
Hani, Türk’e savaş düğün gibidir demiş ya ulu atalar,
Hani bir görseler ölümle dans eden torunlarını, nasılda gururlanılar.
Baba, ben geldim, ölmeğe geldim, yalnız değilsin.
Vuruşmak için omuz omuza,
Ölmek için birlikte,
Baba, uğraşına yoldaş olmaya geldim.
Neredesin?

Çavuş Hüseyin vuruldu.
Onbaşı Hasan vuruldu.
Er Turan vuruldu.

Ertuğrul koyu kıpkızıl kan,
Alçı Tepe kurşun olmuş ağlıyor şehitlerine.
Kumandan! Ey Koca Sami Bey!
Hele söyle doğrusunu?
Babam, yiğit Babam, Hüseyin Çavuş şehit midir?
Susma kumandan! Söyle!
Elim tetikte, kulağım sende, söyle kumandan!
Şehit midir Çavuş babam?

Er Turan’ı görünce yutkunur Kumandan!
Ne desindi şimdi?
Başını göğe çevirip ‘’Evlat,’’ diye haykırdı kumandan.
Yalvarır gibiydi göğün sahibine.
‘’Evlat,’’ diye diye ağladı kumandan!
Şehit, şehidi tanımaz mı orada er Turan?
Babanı meleklere sorsana!
Babanı gökte arasana…