Sedat Umran ın Hatırasına

Sedat Umran’ın Hatırasına

Hiç kimse…
Daha önce hiç kimse
onun resmini yapmamıştı.

Yüzünü gören olmuştu —
İçini gören yoktu.

Ben gördüm.
Duruşunda, susuşunda,
yüzünün kırışıklıklarının ardındaki
şiiri duydum…

Fırçamı aldım elime,
boyaları susturdum önce.
Bir gece,
onun yalnızlığına sürdüm
bir parça mavi…
Bir parça da mahcubiyet —
Geç kalmıştım belki.

Üstü başı şiir kokan şair;
yıllarca kelimeleriyle
eşyanın şiirini yazmıştı.

Ben, onun şiirini
yüzüne yansıttım.

Gözleri doldu…
O an anladım:
İnsan, kendini bazen ilk kez —
bir başkasının bakışında görürmüş.

UNLBBCN
Umut Engin Deniz