Büyüdüğüm evdim ben, düşlerimde yer edinen.
Aynalardım ben,
Ben biraz benden eksilirken…
Aşıktım ben, kafamda var ettiğim adamı severken.
Kayboldum ben,
Kalanlar ve ardımdakiler beklemedeler…
Ah,seninle olmaktansa kurumuş bir asma dalına yoldaşlık etseydim ben.
Hiç değilse bilirdim, yeniden yeşereceğimi o keskin bitimden.
Geriye kalan bütün o harabe sokakların karanlık düsturlarını,
Yakıp yıkmalıydım üzerini karaladığım o yerden.
Ah,dudaklarından dağılan sigara dumanıyla boşlukta dans etseydim ben.
Karanlıkta vals
Bırak elimi usulca
Kaybol sokaklarımda
Bilinmez tenha bir yerdeyim
Karanlıkta vals
Eski bir zamanın derin,karanlık sularındayım.
Aydınlatıyor umudu avucumda kanayan mumlarım.
Hoştur esintisi, biraz dikenli olsa da yollarım.
Melankolik ay ışığında sükûtun kıyısındayım.
İçime işliyor attığım hisli adımlarım.
Karşı çıkmak istediğim şeyler var,
Haykırmak sizlere!
Yanlışlarla dolu doğrular…
Ah, unutmak istediğim ne çok şey var…
Bilinmezliklere gebe dünya,
Elimden tutsan, diyar diyar gezsem ordan,
ardına saklansam, ah, bulamazlar beni ordan.
Bir şarkı tuttursam, yalnızca sana yazdıklarımdan,
ve bir şiir olsam ben, onu yalnızca sen okusan.
Hoş bir esinti olsam, içimi doğrudan sana açan,
İçimde yarım kalmışlığın portresi,
her yanımdan dibe çekiyor beni.
Sonsuz ihtimaller, aptalların geçit töreni;
renkler siyah-beyaz, ruhumda ölü şair izleri.
Yıldızlı bir geceydi,
gözlerimde kurumuş yaşlarla.
“Soraya,” dedi adam,
“böyle gecelere onlar öyle söylermiş Farsçada.”
“Soraya’ya çiçekler,” dedim ben de,
Gazel düştü kederle, Eylül yaprağın ölümünü seyre dalıyor.
Vurgunum şimdilerde, kalbim kayıp parçalarını arıyor.
Gerçekliğin sırtı dönük, üzeri şefkatle örtülüyor.
Yeryüzü şeytanları düşen maskelerini takıyor.
Acelem yok şimdi, zaman tersine akıyor.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!