Ne zaman bir acıyı görse kaldırır başını ve o bitmişliği hatırlar.
Ve koydu mu başını karanlığa devirir sert kahırlar yününü.
Terketmese de bu şiiri okyanus tazesi kahırlar.
Acılar kesmemeli umudun önünü.
Çıktı yıkık dökük gece evlerinden.Bir baktın mı toprağa bin çarpıntı verirdi sağir olmuş kulaklara.Sonra kapı devrilir,açılır surlar.Koskoca bulvar eşliğinde kendi çarkında dönen şarkılar...
Hüznün bataklığa batmış hali gibi ıslak kamçılar vurulsa bacaklarımıza başımız koltuk altında ama dik.
Şimdi sen mi yalnız kaldın bu üç köşe satırlarında.Bağırmaların işte bu yüzden.Duyduğun o çığlıklar bir böcek bakışı.Hadi!Tam şimdi!Heyhat...
Gereğini doldurmuştu bir karar vakti.Bir çocuğun çağlayan duaları vardı eski zamanlarda.Kimi zaman aynalardan dışarı bakıp kızıllara kadar uzanan gözleri vardı uçsuz bucaksız bir dağ değirmeninde ağlayan göz yaşlarını dindiremediği yahut sildiği bir zamanlardı.Sonra bir cami avlusundan çıkardı karanlık sokaklarda korkusuz ve emin adımlarını sayıklarken kendi kendine bir bahar ediniyordu kendi çapında.Şimdi ise yer değişimi.Olmamazlık ilkesi gereğince karara varılmış,hüküm çoktan kesilmişti.İşte olaylar böyle gelişti kardeşlerim...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!