Sedan ve Cahilliğimiz

Her gölge bir ben eder
tınlayan teller arasında.
Gözüm kapalı, ayağım rahat.
Vermiş kendini ezgiye
yorulmuş göz kapaklarım
sanki bu anı bekler gibi.
Dalgalar coşarcasına sedanda raksı izler,
yoklar dudağını ve kurumuş göz yaşını.
Beni bilmedin mi kısık şemden
yahut senden mi, sen ki hoş sitem.
Şâşaadar gözlerin ve sen, kıymayın teller gibi hâlime.
...
...

Boğazımda kalan gözünün çocuğu haykırtıyor gece yarısı.
Sesimi duyarlar lâkin ben sağır.
Mana-i ahval bir hiç şahsıma ve kimseyi dinlemeyen konduğun yuvama.
Sedan dağları iyi bilen çoban.
Yolunu iyi buluyor.
Kulaktan beyne oradan gönle değil!
Direkt ruhuma varıyor
ayaklarını toprağa sürten sürüsüyle.
Ruhuma toz kaçtı.
Akıttığı abı-ı hayatımız.
Lâkin besmele bilmeyiz.
Oturmak bilmeyiz.
Üç yudumu bilmeyiz.
Biz o suyu içmek bilmeyiz.
...