Seçilmiş Kişinin Mahkemesi Şiiri - Işık Can

Kararmakta gökyüzü
Çıt ses yok koca tapınakta
Kalkmakta koca heykellerin yüzü
Ve uzun kıvırcık saçlı bir adam
Geldi çattı mahkeme günü
Heykellerin yüzü artık aydınlıkta
Havada kokusu var büyünün
Çağırmıştı adamı yüce makam

Adam koydu elini mor kristale
Heykellerin kafalarında halkalar yükseldi
Sordular adama zor bir bilmece
Adam biraz düşünüp cevapladı
Heykeller bir büyü yaptı dikkatle
Ellerinde karanlık maddeler belirdi
Ve fısıldaştılar sessizce
Belirdi kadim alfabeyle bezenmiş kapı

Adam yere oturdu sakince
Ve heykeller karanlığı fırlattılar kapıya
Tüm tapınağı günbatımı turuncusu kapladı
Ardına kadar açılmıştı kadim kapı
Heykeller yeniden dondular asilce
Ve kasırgalar vurdu adamın kıvırcıklarına
Yine de adam azimle ayağa kalktı
Yürüdü, yüzünde tek bir gözyaşı

Açılıyor yüce mahkemenin köprüsü
Durdu zaman, yaşlandı adam asırlarca
Son parçası buhar olana kadar yürüdü
Durdu kasırgalar, kapıdan geçince adam
Ve kapandı kapı, yeniden derine gömüldü
Bedenine kavuştu adam, yorgun bakışlarla
Yukarı kaldırdı kafasını bu yorgun büyücü
Ve başladı mahkeme, geri döndü zaman

Görüntüler başladı mahkemede
Önce ne olduğunu anlayamadı büyücü
Koluna kondu küçük mavi bir yağmur kuşu
O anda başına bir ağrı saplandı
Işıklar titreşti karanlık sahnelerde
Elleriyle saklamaya çalıştı yüzünü
Devam ettikçe anlaşıldı olanlar kimin suçu
Mahkemenin sonunda büyücü aklandı

Kitabesinde başlandı hikayesi yazılmaya
Yorgun büyücü ayırmadı gözünü ışıktan
Kazındıkça kitabesine hatırladı büyücü
Geri dönmesi gerekiyordu dünyaya
Altın rengi kadim harfler başladı bir şarkıya
Kaçamadı büyücü ufak suçların cezasından
Yakalandı pembe bulutlara, alındı büyü gücü
Dünyaya uçtu, unuttu, uyandı sandı bir rüyadan