Secdeye Kapan Şiiri - Mehmet Tekmen

Özlemekle ne çıkar,geçmiş seneler gitmiş.
Yer yüzünde canlılık,neşe coşkusu bitmiş.
Gelecek ümitleri,erişilmeyen yerde.
Hangi ilaç dermandır,biriken bunca derde.

Her şeyin başı sonu,iyi yoğrulmuş toprak.
Zaman sürdükçe gelir,tekraren yeşil yaprak.
Devam etmez bilinir,bu dünyanın dönüşü.
Yeni başlangıç olur,şu güneşin sönüşü.

Düşünen her kafada,var parlayan iki göz.
Ağıtlar duyan kulak,boşlukta dolaşan söz.
Zihinlerde ki hayal,tutulmaz hemen kaçar.
Gizli sırlara sema,kat kat perdesin açar.

Yorgun yürüyen ayak,yolun bitecek sanma.
Her nasihat bir derstir,sakın kötüye kanma.
Geçilecek son ufuk; son çizgi,önündeki.
Bir anı olur belki,son dünya günündeki.

Kaynayan ne,kafanda; pişmeyen hayaller mi.
Boşluğa sürüp atan,soğuk esen yeller mi.
Düşünce bu bilinmez,karanlığa götürür.
Azgındır tutamazsın,varlığını süpürür.

Erisin tüm benliğin,kalbindeki hüzünde.
Göz yaşı ırmak olsun,çağlasın yer yüzünde.
Son günün artık inan,kıyamet işte bu an.
Yalvar nefes almadan,yere secdeye kapan.