Secdeden Bakıyorsun...

Secdenin karanlığından bakıyorsun, sıcacık güneş gözlerinde... Sosyetesini yitirmiş şehirlerin donukluğunu aratmayan nefesleri ısıtıyor sesin... Samimiyetin yaldızlı günahlarla savaşa tutuşmuş... Dualar dökülmüş her yana... bilmiyorsun... Toplayıp atamıyorsun...

Gelecek mi rüyalarında... Geçmiş mi yaşananlar... Hiç durmadan gerçeğe gidiyor hayallerin.. Sanki bitmeyen bir büyü yazıyorsun safrandan kaybolmuş ciltlere... Paylaştığın samimiyet mi, bilmeden işlediğin günah mı? ..

Görmediğin, göremeyeceğin kalplere inanıyor bir yanın... Bir yanın aynada inanmadığın... Bazen de camdan bakakaldığın. Ve öbür yanın reddedemediğin mirasın...

İlacını taşıdığın dertlerin var... Arayınca bulduğun şifaların... Neresindesin hayatın? Başın da mı heyecanın... Yada ortasından mı başladın ya da sonunda mısın korkmadığın... Yoksa her an içinde mi kışın ve baharın? ..

Ben mi hocam?
Ben en sonunda kışlardayım... Öbür taraftan yani bir başka sıradan... Ebabiller gibi ıslık çalarım bazen... Deliksiz ney’e nefes veririm... Ertelenmiş zamanları yaşarım da, tüm hayatı rüya sanırım ben...
Hiçler için de bir hiçim sadece... Bazı şeyleri anlamıyorum...Misal; sen nasıl yaşıyorsun ve o karanlık secdeden nasıl bakıyorsun? ..

Bülent Özdemir