Secde Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Başımı koyduğum yer değil artık dünya,
Toprak bir anne gibi sarıyor beni.
Göğsümde bir ezgi: “La ilahe illallah…”
Her nefesim, beni senden Sana götürür gibi.

Ben eğildikçe yükseliyor kalbim,
Yıldızlar, alnıma gökten secde ediyor.
İçimde susan bin yıllık bir isyan
Şimdi, Rahman’a yakarışla çözülüyor.

Ey beni benden alan Kudret,
Kibirimi düşürdüm alnımdan önce!
Ne öfke kaldı yanan dağımda
Ne de benliğe dair bir iz gece.

Secde: ruhun anavatanı.
Orda hiçbir zafer yok, sadece teslim var.
Orda hiçbir ben kalmaz,
Sadece “Sen!”
Sadece “Sen!”

Gözyaşı taşar alnımdan toprağa,
Ve toprak:
Adımı unutup duaya döner.
Kimdim, neydim, niçindim bilmem,
Ama orda, her şey hakikate döner.

Beni, kalbime secde ettiren Allah’ım,
Bu eğilişi çoğalt ömrümde.
Her kibir tozunu savur kalbimden
Ve her öfkeyi sabra dönüştür.

Çünkü:
Secde etmeyen taşlaşır…
Secde eden dirilir!