Seni sormanın acısını, sızısını
gökte kuşlar yerde böcekler bilir
sarmayan kolların üzüntüsünü
hep bomboş kalan kucaklar bilir.
yarımdır yaşamanın nefesi bile,
Çünkü güller solmuştur artık
hiç bir şey olamaz çare vesile
umutsıuz uzaklara dalmıştır artık.
dört mevsimi ard arda yaşarken sevda
birşeyleri yitirir kendiliğinden
hangi sonun başında taşarken sevda
dökülür bakraçların ilk ibiğinden
yani sözün özü yine ayrılık
sanki sabır hiç kalmamış gibi
ya tam birlik isterim ya taam ayrılık
sanki bu dünyaya gelmemeiş gibi
Kayıt Tarihi : 28.8.2002 18:47:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Hüseyin Akgül](https://www.antoloji.com/i/siir/2002/08/28/sec-2.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!