Şebnemim Şiiri - Mesut Demircan

Sen benim şebnemimsin
Bir aşk sabahı
Buruk bir düşten arta kalan
Ellerimde hala kokun
Ve sıcaklığın yüreğimde
Her sabah gidişinde
Sen benim şebnemimsin
Gözlerimde kalan

Bir güle benziyordu dudakların
Ürkek ceylan gözlerinle
Çıkıp geliyorsun her gece
Ellerinde aşk
Geldiğin yerlere mutluluk doluyor
Yüreğinde yedi veren sevinçler
Seni seviyorum
Belki sırf bu yüzden

Sen benim şebnemimsin
Titriyorsun
Üşümene veriyorum
Kalbimdeki şömineye biraz daha aşk atıp
Sarılıyorum sana
Ve nefessiz öpüyorum
Gülüyorsun
Aşkın zamanı yokmuş
Kural tanımazmış biliyorsun
Ben seni seviyorum sen gidiyorsun
Gözlerimde senden kalanı görmüyorsun

Sen benim şebnemimsin
Giderken mutlu bir düşten uyarıp beni
Gözlerime buse konduruyorsun
Teşekkür mü bu veda mı
Bilemiyorum
Kalkıyorum
İçimde bir burukluk
Sigara yakıyorum
Güneş doğuyor sen gidiyorsun

Sen benim şebnemimsin
Mutlu bir düşten geriye kalan
Aynaya bakıyorum
Bak ordasın
Kaçıncı gidişindi bu düşlerimden saymadım
Sensiz seni yaşamaya alıştım
Kirpiklerindeki şebnemi fark ediyorum
Bir güle benziyorsun
Ne o sen de ağlıyor musun?