Sebil Gıbı Şiiri - Mehmet Çağlayan 2

Sebil Gibi

Oturuyor ,evde bir adam gördüm,
Oturduğu halde, rahatsız gibi,
Ona, şakadan bir şeyler sordum,
Içini çekti,günahsız mazlum gibi...

Insanlar, yaşamak için bir yol tutar,
Düzgün gitsede yolda bir engel çıkar,
Onu düzelteyim derken ömür biter,
Oturup kalırsın, tıpkı benim gibi...

Insan önce bilmez, başa ne gelecek,
Bu dünyada hayat nasıl geçecek,
Nerde?hangi güzergahta bitecek,
Ben de bilemedim, zaman geçti yel gibi...

Ey ihtiyar! bırak, öyle tasaları,
Kafana yağmış kışın beyaz karları,
Bükülen belinin çıkmış kamburlari,
Yerdeki bir yay, gökteki hilal gibi...

Rabbim,şanına layık bir cihan yaratmış,
Dünya;gök ay güneş, yıldız ve denizler ,
Insanlar, hayvanlar ve yeşil nebatlar,
Birde,"Gül "eklemiş, Hazreti
Peygamber,
Insanlık timsali, Hz. MUHAMMED gibi...

Bu,aciz kulunuda unutmamış,
Büyük areneyi görmeyi , nasib etmiş,
Hiç bir nimetti bizden esirgememiş,
Sonsuz şükürlerimiz Sana ey MEVLÂM,
Yarattığın nimet bol,bir sebil gibi...

M.Çağlayan 3.Mayis.2022